Barok to epoka trwająca przez cały XVII wiek. To styl w sztuce, który kojarzy się z bogactwem, przepychem, wyolbrzymieniami, napięciem, wspaniałością detali.
Moda tego okresu charakteryzuje się brakiem kryzy. Zamiast niej występuje tu szeroka koronka lub lniany kołnierzyk. Usunięcie kryzy pozwala na odsłonięcie dekoltu i górnej części piersi, co z wywołuje chwilowe zgorszenie. Talia zostaje podniesiona, zarówna w strojach kobiet jak i mężczyzn. Fason początkowo bardzo zbliżony do ciała z ciasnymi rękawami i niską talia od 1615 roku zaczyna się zmieniać.
W latach 20-tych i 30-tych XVII wieku rękawy stają pełne i bufiaste z nacięciami, które robi się nie po to, żeby suknia zyskała na lekkości, lecz żeby pochwalić się bogatą koszulą lub bluzką pod spodem. Modne są także wysokie lub szerokie kapelusze z brzegiem. Akcesoria takie jak mufki, wachlarze i maski zyskują na popularności.
Ubiór okresu 1650 – 1700 przechodzi gwałtowne zmiany. Szeroka, wysoka talia zostaje zastąpiona długą podzieloną wertykalnie na pół talią i szerokimi ramionami. Rękawy kończą się tuż pod łokciami. Górna cześć ciała jest ściśle gorsetowana.
Na początku XVIII stulecia, suknia składała się z Mantui. Zamiast stanika i spódnicy wyciętej oddzielnie, mantua zwiesza się z ramion na podłogę, na podobieństwo sukienek z wcześniejszych epok.